2.

«Maxwell»

Pierwszego wieczora po pracy urządziłem imprezę. Wpadł Ross z rodzeństwem oraz kilka naszych kumpli. Alkohol lał się litrami, jedzenie z lodówki znikało w ekspresowym tempie. Głośna muzyka odbijała się echem po ścianach ogromnej piwnicy.

- Super impreza, Max! - Ryland, młodszy brat Rossa, próbował przekrzyczeć hałas panujący w pomieszczeniu.

- Dzięki. Może jeszcze kieliszek? - zaproponowałem, machając butelką w ręce.

- Pewnie. - odparł, siadając na sofę ustawioną pod ścianą.

Nalałem wódki do kieliszków i usiadłem obok Rylanda. Rozmawialiśmy na temat muzyki, imprez, dziewczyn. Było naprawdę miło.

Miałem dzień wolny, więc rano udałem się do rodziców. Oboje dyskutowali na temat mojego doktoratu. Uważają, że i tak nie dorównam Kurtowi.

- Maxwell, nie możesz tyle imprezować. To źle wpłynie na twój wizerunek. - odparł surowo ojciec.

- Nie imprezuję tak dużo jak myślisz. - zaprzeczyłem.

Co prawda prowadzę szalone życie singla, ale nie jestem taki za jakiego mnie mają. Często ludzie przesadzają z ocenianiem na podstawie usłyszanych plotek.

- Tak, tak... A co to było wczoraj? - spytał, a ja milczałem. - Ostra impreza z kumplami. - odpowiedział sam sobie.

- Daj mu spokój. Jest jeszcze młody. - matka wtrąciła się do rozmowy.

- Młody? Ja w jego wieku to już narzeczoną miałem. - tata nie dawał za wygraną. - Pracowałem w firmie swojego ojca jako zastępca szefa. A Ty? Dopiero co doktorat robisz. A zawód? Muzyk? Muzyk to nie zawód. - próbował mnie zdołować.

- Robię to co kocham. Czy to takie trudne zaakceptować wybór dziecka? - wstałem od stołu. - Widocznie tak! - dodałem i ruszyłem do drzwi, zostawiając rodzinę samą przy okropnym deserze przed obiadem.

Nasze relacje już od kilku lat nie są takie jak powinny. Popsuły się w dniu moich osiemnastych urodzin, gdy wyprowadziłem się do swojego małego domku, kilka przecznic dalej.

Wróciłem do domu i zajrzałem do lodówki. Na obiad pozostały mi tylko pierogi do odgrzania w mikrofali. Chyba trzeba będzie udać się do sklepu...